Eylül 1994’te, Avustralya’nın Brisbane banliyösü Hendra’da gizemli bir türler arası salgın patlak verdi. Önce hamile bir kısrak hastalandı ve öldü. Kısa süre sonra daha fazla at hastalandı, ateşleri yükseldi ve burunlarından köpüklü bir akıntı çıktı. Ölmekte olan kısrağı elle beslemeye çalıştığı söylenen bir seyis ve at eğitmeni olan iki orta yaşlı adam da grip benzeri semptomlar geliştirdi. Seyis yardımcısı iyileşse de, eğitmen ve bir düzineden fazla at öldü.
Bilim adamları sonunda salgını, uçan tilkiler olarak da bilinen meyve yarasaları tarafından taşınan bir virüse kadar takip ettiler. Yarasalar, Hendra virüsü olarak adlandırılan patojeni dışkılarına ve tükürüklerine dökerek atlara yayarlar ve daha sonra insanlara bulaştırabilirler. O zamandan beri, atlarda düzinelerce ek salgın ve insanlarda birkaç vaka daha oldu.
Avustralya’dan 25 yıllık verilere dayanan yeni bir çalışma, çevresel değişikliklerin kara uçan tilkilerin ekolojisini kökten değiştirerek bu yayılmaları yönlendirdiğini öne sürüyor. Bilim adamlarının Çarşamba günü Nature dergisinde bildirdiğine göre, iklime bağlı gıda kıtlığıyla birleşen ormansızlaşma, yarasaları gıdanın kolayca bulunabileceği ancak daha düşük kalitede olabileceği çiftlikler gibi insan egemenliğindeki habitatlara sürükledi.
Aynı araştırmacıların birçoğu tarafından yürütülen ve Ekoloji’de yayınlanan ikinci bir araştırmaya göre, bu yeni tünek yerlerinin çoğunda yarasalar yalnızca atlarla daha yakın temas halinde değil, aynı zamanda belki de beslenme stresinden dolayı daha yüksek seviyelerde virüs saçıyor olabilir. Geçen ay mektuplar.
Cornell Üniversitesi’nde bulaşıcı hastalık ekolojisti ve her iki çalışmanın kıdemli yazarı Raina Plowright, “Gezegeni, hayvanları gerçekten eşiğine – başa çıkma kapasitelerinin sınırında – sürüklediğimiz bir şekilde dönüştürüyoruz” dedi. . “Ve bu, patojenleri insan popülasyonlarına yönlendirme olasılığı daha yüksek olan stresler yaratıyor.”
Ormansızlaşmanın hastalık yayılma riskini artırabileceği fikri yeni bir fikir değil ve bilim adamları, orman parçalanması ile Ebola, sıtma ve Lyme gibi çeşitli hastalık salgınları arasındaki bağlantıları defalarca belgelediler.
Ancak uzmanlar, yeni araştırmanın olağanüstü derecede ayrıntılı bir vaka çalışması olduğunu ve çevresel değişikliklerin hastalık riskini nasıl artırabileceğini ve uzmanların nasıl ve nerede müdahale edebileceğini tam olarak ortaya koyduğunu söyledi.
Araştırmada yer almayan Harvard TH Chan Halk Sağlığı Okulu İklim, Sağlık ve Küresel Çevre Merkezi’nin geçici direktörü Dr. Aaron Bernstein, “Bu, son derece etkileyici bir girişim” dedi. ortaya çıkan enfeksiyonlara yol açabileceğini bildiğimiz bir dizi faktörde esasen noktaların izini sürdük.”
“Sanırım bu, yayılmayı gerçekten önlemek için akış yukarı önleme konusuna odaklanmanın ne kadar kritik öneme sahip olduğuna işaret ediyor.”
Artık göçebeler yok
Kara uçan tilkiler, yazın bol olan Okaliptüs çiçeklerinin nektarıyla beslenirler. Kredi… Uri Yerochov/Alamy
Yeni çalışma, Dr. Plowright ve 30 yılını subtropikal bir bölgede yaşayan uçan tilkileri incelemek için harcayan New South Wales Üniversitesi’nde yardımcı bir konuma sahip bir vahşi yaşam ekolojisti olan Peggy Eby arasındaki on yıllık bir işbirliğinin sonucudur. Doğu Avustralya. 1996 ile 2020 yılları arasında bölgede toplanan yarasa tünekleri, yarasa uygunluğu, iklim, nektar kıtlığı, habitat kaybı ve atlara virüs bulaşması dahil olmak üzere çok çeşitli ekolojik verileri analiz etmek için disiplinler arası bir meslektaş grubuyla birlikte çalıştılar.
Tarihsel olarak, okaliptüs çiçeklerinin nektarıyla büyük ölçüde beslenen yerel siyah uçan tilkiler, çiçek açmış ağaçları aramak için yerel ormanlarda kanatlanarak büyük göçebe gruplar halinde yaşadılar. Çiçekler yaz aylarında bol olmasına rağmen, kış ve ilkbahar aylarında arz çok daha sınırlıdır. Ve birkaç yılda bir, güçlü bir El Niño olayı gibi iklimdeki bir dalgalanma, kış veya ilkbaharda çiçek açmayı kesintiye uğratarak yiyecek kıtlığına neden olur.
Tipik olarak, yarasalar daha küçük gruplara ayrılarak ve çiftlikler veya şehir bahçeleri gibi daha kolay erişilebilir yiyecek kaynaklarının yakınında geçici tünekler kurarak başa çıktılar. Nektar kıtlığı azaldığında, yarasalar ormana geri dönüş yolunu bulacaktı. Dr. Plowright, “Nektar tekrar akmaya başlar başlamaz, büyük kümeler halinde yeniden kaynaşırlar ve yeniden göçebe olmaya ve yerel ormanlarda beslenmeye başlarlar,” dedi.
Araştırmacılar, bu modelin çalışma döneminin ilk yıllarında, 1996’dan 2002’ye kadar devam ettiğini bildirdi. Ve bu yıllar boyunca bölgede herhangi bir Hendra yayılımı tespit edilmedi.
Ancak bilim adamları, 2003 civarında modelin değiştiğini buldu. Büyük yiyecek kıtlıkları patlak verdiğinde, yeni yarasa grupları yurttaşlarından ayrılarak çiftliklerin ve şehirlerin yakınında dükkanlar açıyordu. Ama şimdi yarasalar, göçebe orman yaşam tarzlarını terk ederek bu yeni yaşam alanlarını kalıcı hale getirdiler.
2003 ile 2020 arasında, bölgedeki toplam tünek sayısı üç katına çıkarken, her bir yarasa grubunun boyutu azaldı. Ayrıca, tünekler birbirine yaklaştı ve yarasalar daha küçük alanlarda yiyecek aradılar.
Araştırmacılar, bu davranış değişikliğinin, özellikle kışın kıt nektar kaynağı olan yarasaların bel bağladıkları ormanların hızla yok olmasından kaynaklandığını teorize ettiler. Güneydoğu Queensland’de, yarasaların kış yiyecek arama habitatlarının yaklaşık üçte birinin 1996 ile 2018 yılları arasında kaybolduğunu buldular.
Dr. Plowright, “Olan şeyin, bu hayvanların bu büyük göçebe popülasyonları sürdürmesinin artık bir anlamı olmadığını düşünüyoruz” dedi. “Yiyecek bulmak çok zor.”
Avustralya’nın Kuzey Bölgesi’ndeki Nitmiluk Ulusal Parkı’nda bir siyah uçan tilki yavrusu. Tarihsel olarak, muazzam göçebe gruplar halinde yaşadılar. Kredi… Volodymyr Dvornyk/Shutterstock
Bunun yerine, yarasaların çiftliklerin ve bahçelerin sağladığı düşük kaliteli yiyeceklerin hazır kaynağının yakınına yerleşerek hayatta kalmanın daha kolay olabileceğini söyledi. “Onu bulmak için çok fazla enerji harcamanıza gerek yok,” dedi. “Yaşamak daha kolay. McDonald’s’ın bitişiğinde yaşıyorsun.”
Dr. Plowright, Dr. Eby ve meslektaşları ikinci çalışmalarında, bu yeni habitatlarda yaşayan yarasaların, belki de sağlam bir yaşam sürdürecek kadar iyi beslenmedikleri için, kışın ormanda kalanlara göre daha fazla virüs salgıladıklarını bildirdiler. bağışıklık yanıtı. (Yiyecek kıtlığından sonra her iki yarasa popülasyonunda da viral yayılma daha yüksek olma eğilimindeydi.)
Birlikte, bu bulgular, daha fazla yarasanın atlara daha yakın yaşarken daha fazla virüs saçtığını ve bunun da Hendra bulaşma sıklığını artırdığını gösteriyor. Bilim adamları, 2003 ile 2020 arasında bölgede en az 40 yarasadan ata yayılma olayı olduğunu buldu. Bu olaylar özellikle gıda kıtlığının ardından kış aylarında tarım alanlarında yaygındı.
Chicago Üniversitesi’nde bir hastalık ekolojisti olan Cara Brook, çalışmayı övdü. “Bu sadece istisnai bir çalışma,” dedi. “Aslında, arazi kullanımındaki değişikliğin bir yaban hayatı türü için yaşam alanını nasıl etkilediğine ve zoonotik riski nasıl hızlandırdığına dair titiz, niceliksel bir örneğimiz var. Ve bunun koruma argümanları için gerçekten önemli olduğunu düşünüyorum.”
Diğer ekosistemlerde de benzer dinamikler söz konusu olabilir, diye ekledi: “Tüm dünyada yeni ortaya çıkan hastalıklar için rezervuar olan vahşi yarasa popülasyonları var.”
Çalışma ayrıca olası çözümlere de işaret ediyor. Bazı yıllarda, kalan okaliptüs ağaçları kışın çiçek açarak 100.000’den fazla uçan tilkiyi ormana geri çekti. Bilim adamları, giderek daha nadir görülen bu kış “çiçeklenme darbelerinin” Hendra virüsünün yayılma riskini azalttığını buldu.
Dr. Plowright, bu özel ekosistemde, kışın çiçek açan türlerin yeniden dikilmesinin yarasaları çiftliklerden uzaklaştırmaya, atları ve insanları virüsten korumaya yardımcı olabileceğini söyledi.
Dr. Eby bir e-postada “Hendra virüsü vaka çalışması,” dedi, “yaban hayatı ekolojistleri, hastalık ekolojistleri, veri bilimcileri ve veterinerlik sağlığı uzmanlarının ortak çabalarıyla, elimizdeki araçlara yayılma azaltmayı eklemenin mümkün olduğunu gösteriyor” Salgın riskini azaltmak için.”
Bilim adamları sonunda salgını, uçan tilkiler olarak da bilinen meyve yarasaları tarafından taşınan bir virüse kadar takip ettiler. Yarasalar, Hendra virüsü olarak adlandırılan patojeni dışkılarına ve tükürüklerine dökerek atlara yayarlar ve daha sonra insanlara bulaştırabilirler. O zamandan beri, atlarda düzinelerce ek salgın ve insanlarda birkaç vaka daha oldu.
Avustralya’dan 25 yıllık verilere dayanan yeni bir çalışma, çevresel değişikliklerin kara uçan tilkilerin ekolojisini kökten değiştirerek bu yayılmaları yönlendirdiğini öne sürüyor. Bilim adamlarının Çarşamba günü Nature dergisinde bildirdiğine göre, iklime bağlı gıda kıtlığıyla birleşen ormansızlaşma, yarasaları gıdanın kolayca bulunabileceği ancak daha düşük kalitede olabileceği çiftlikler gibi insan egemenliğindeki habitatlara sürükledi.
Aynı araştırmacıların birçoğu tarafından yürütülen ve Ekoloji’de yayınlanan ikinci bir araştırmaya göre, bu yeni tünek yerlerinin çoğunda yarasalar yalnızca atlarla daha yakın temas halinde değil, aynı zamanda belki de beslenme stresinden dolayı daha yüksek seviyelerde virüs saçıyor olabilir. Geçen ay mektuplar.
Cornell Üniversitesi’nde bulaşıcı hastalık ekolojisti ve her iki çalışmanın kıdemli yazarı Raina Plowright, “Gezegeni, hayvanları gerçekten eşiğine – başa çıkma kapasitelerinin sınırında – sürüklediğimiz bir şekilde dönüştürüyoruz” dedi. . “Ve bu, patojenleri insan popülasyonlarına yönlendirme olasılığı daha yüksek olan stresler yaratıyor.”
Ormansızlaşmanın hastalık yayılma riskini artırabileceği fikri yeni bir fikir değil ve bilim adamları, orman parçalanması ile Ebola, sıtma ve Lyme gibi çeşitli hastalık salgınları arasındaki bağlantıları defalarca belgelediler.
Ancak uzmanlar, yeni araştırmanın olağanüstü derecede ayrıntılı bir vaka çalışması olduğunu ve çevresel değişikliklerin hastalık riskini nasıl artırabileceğini ve uzmanların nasıl ve nerede müdahale edebileceğini tam olarak ortaya koyduğunu söyledi.
Araştırmada yer almayan Harvard TH Chan Halk Sağlığı Okulu İklim, Sağlık ve Küresel Çevre Merkezi’nin geçici direktörü Dr. Aaron Bernstein, “Bu, son derece etkileyici bir girişim” dedi. ortaya çıkan enfeksiyonlara yol açabileceğini bildiğimiz bir dizi faktörde esasen noktaların izini sürdük.”
“Sanırım bu, yayılmayı gerçekten önlemek için akış yukarı önleme konusuna odaklanmanın ne kadar kritik öneme sahip olduğuna işaret ediyor.”
Artık göçebeler yok
Kara uçan tilkiler, yazın bol olan Okaliptüs çiçeklerinin nektarıyla beslenirler. Kredi… Uri Yerochov/Alamy
Yeni çalışma, Dr. Plowright ve 30 yılını subtropikal bir bölgede yaşayan uçan tilkileri incelemek için harcayan New South Wales Üniversitesi’nde yardımcı bir konuma sahip bir vahşi yaşam ekolojisti olan Peggy Eby arasındaki on yıllık bir işbirliğinin sonucudur. Doğu Avustralya. 1996 ile 2020 yılları arasında bölgede toplanan yarasa tünekleri, yarasa uygunluğu, iklim, nektar kıtlığı, habitat kaybı ve atlara virüs bulaşması dahil olmak üzere çok çeşitli ekolojik verileri analiz etmek için disiplinler arası bir meslektaş grubuyla birlikte çalıştılar.
Tarihsel olarak, okaliptüs çiçeklerinin nektarıyla büyük ölçüde beslenen yerel siyah uçan tilkiler, çiçek açmış ağaçları aramak için yerel ormanlarda kanatlanarak büyük göçebe gruplar halinde yaşadılar. Çiçekler yaz aylarında bol olmasına rağmen, kış ve ilkbahar aylarında arz çok daha sınırlıdır. Ve birkaç yılda bir, güçlü bir El Niño olayı gibi iklimdeki bir dalgalanma, kış veya ilkbaharda çiçek açmayı kesintiye uğratarak yiyecek kıtlığına neden olur.
Tipik olarak, yarasalar daha küçük gruplara ayrılarak ve çiftlikler veya şehir bahçeleri gibi daha kolay erişilebilir yiyecek kaynaklarının yakınında geçici tünekler kurarak başa çıktılar. Nektar kıtlığı azaldığında, yarasalar ormana geri dönüş yolunu bulacaktı. Dr. Plowright, “Nektar tekrar akmaya başlar başlamaz, büyük kümeler halinde yeniden kaynaşırlar ve yeniden göçebe olmaya ve yerel ormanlarda beslenmeye başlarlar,” dedi.
Araştırmacılar, bu modelin çalışma döneminin ilk yıllarında, 1996’dan 2002’ye kadar devam ettiğini bildirdi. Ve bu yıllar boyunca bölgede herhangi bir Hendra yayılımı tespit edilmedi.
Ancak bilim adamları, 2003 civarında modelin değiştiğini buldu. Büyük yiyecek kıtlıkları patlak verdiğinde, yeni yarasa grupları yurttaşlarından ayrılarak çiftliklerin ve şehirlerin yakınında dükkanlar açıyordu. Ama şimdi yarasalar, göçebe orman yaşam tarzlarını terk ederek bu yeni yaşam alanlarını kalıcı hale getirdiler.
2003 ile 2020 arasında, bölgedeki toplam tünek sayısı üç katına çıkarken, her bir yarasa grubunun boyutu azaldı. Ayrıca, tünekler birbirine yaklaştı ve yarasalar daha küçük alanlarda yiyecek aradılar.
Araştırmacılar, bu davranış değişikliğinin, özellikle kışın kıt nektar kaynağı olan yarasaların bel bağladıkları ormanların hızla yok olmasından kaynaklandığını teorize ettiler. Güneydoğu Queensland’de, yarasaların kış yiyecek arama habitatlarının yaklaşık üçte birinin 1996 ile 2018 yılları arasında kaybolduğunu buldular.
Dr. Plowright, “Olan şeyin, bu hayvanların bu büyük göçebe popülasyonları sürdürmesinin artık bir anlamı olmadığını düşünüyoruz” dedi. “Yiyecek bulmak çok zor.”
Avustralya’nın Kuzey Bölgesi’ndeki Nitmiluk Ulusal Parkı’nda bir siyah uçan tilki yavrusu. Tarihsel olarak, muazzam göçebe gruplar halinde yaşadılar. Kredi… Volodymyr Dvornyk/Shutterstock
Bunun yerine, yarasaların çiftliklerin ve bahçelerin sağladığı düşük kaliteli yiyeceklerin hazır kaynağının yakınına yerleşerek hayatta kalmanın daha kolay olabileceğini söyledi. “Onu bulmak için çok fazla enerji harcamanıza gerek yok,” dedi. “Yaşamak daha kolay. McDonald’s’ın bitişiğinde yaşıyorsun.”
Dr. Plowright, Dr. Eby ve meslektaşları ikinci çalışmalarında, bu yeni habitatlarda yaşayan yarasaların, belki de sağlam bir yaşam sürdürecek kadar iyi beslenmedikleri için, kışın ormanda kalanlara göre daha fazla virüs salgıladıklarını bildirdiler. bağışıklık yanıtı. (Yiyecek kıtlığından sonra her iki yarasa popülasyonunda da viral yayılma daha yüksek olma eğilimindeydi.)
Birlikte, bu bulgular, daha fazla yarasanın atlara daha yakın yaşarken daha fazla virüs saçtığını ve bunun da Hendra bulaşma sıklığını artırdığını gösteriyor. Bilim adamları, 2003 ile 2020 arasında bölgede en az 40 yarasadan ata yayılma olayı olduğunu buldu. Bu olaylar özellikle gıda kıtlığının ardından kış aylarında tarım alanlarında yaygındı.
Chicago Üniversitesi’nde bir hastalık ekolojisti olan Cara Brook, çalışmayı övdü. “Bu sadece istisnai bir çalışma,” dedi. “Aslında, arazi kullanımındaki değişikliğin bir yaban hayatı türü için yaşam alanını nasıl etkilediğine ve zoonotik riski nasıl hızlandırdığına dair titiz, niceliksel bir örneğimiz var. Ve bunun koruma argümanları için gerçekten önemli olduğunu düşünüyorum.”
Diğer ekosistemlerde de benzer dinamikler söz konusu olabilir, diye ekledi: “Tüm dünyada yeni ortaya çıkan hastalıklar için rezervuar olan vahşi yarasa popülasyonları var.”
Çalışma ayrıca olası çözümlere de işaret ediyor. Bazı yıllarda, kalan okaliptüs ağaçları kışın çiçek açarak 100.000’den fazla uçan tilkiyi ormana geri çekti. Bilim adamları, giderek daha nadir görülen bu kış “çiçeklenme darbelerinin” Hendra virüsünün yayılma riskini azalttığını buldu.
Dr. Plowright, bu özel ekosistemde, kışın çiçek açan türlerin yeniden dikilmesinin yarasaları çiftliklerden uzaklaştırmaya, atları ve insanları virüsten korumaya yardımcı olabileceğini söyledi.
Dr. Eby bir e-postada “Hendra virüsü vaka çalışması,” dedi, “yaban hayatı ekolojistleri, hastalık ekolojistleri, veri bilimcileri ve veterinerlik sağlığı uzmanlarının ortak çabalarıyla, elimizdeki araçlara yayılma azaltmayı eklemenin mümkün olduğunu gösteriyor” Salgın riskini azaltmak için.”