Avustralya Mektubu Avustralya büromuzun haftalık bültenidir. E-posta ile almak için kaydolun.
Eylül 2017’de Avustralya’ya dönüşümü takip eden günlerde, yaklaşık 30 yıl Amerika Birleşik Devletleri’nde yaşadıktan sonra, eski bir lise arkadaşım beni onunla birlikte Midnight Oil’i görmeye davet etti. Sidney Myer Müzik Kasesi. Neredeyse osmozla gençken bir Oils hayranıydım: En iyi arkadaşım onlara takıntılıydı ve üvey babam, onların içinden çıktıkları aynı 70’lerin sonlarında Avustralya punk sahnesinin bir parçasıydı.
Bowl’a bir şaşkınlık içinde geldim, bunca yıl sonra Melbourne’de evimde olmanın uhrevi bir şoku. Gösteri heyecan vericiydi: Grubun solisti Peter Garrett, otuz yıl önce onları aynı yerde gördüğümde sahip olduğu enerjiyle aynı enerjiye sahipti (Garrett gruptan uzun bir süre ara vermiş ve bu süre zarfında federal bir politikacı olmuştu). Etrafımdaki binlerce ses “Güç ve Tutku” gibi marşlara eşlik etmek için yükselirken, kalabalığın üzerine yumuşak bir sonbahar yağmuru yağdı – yıllardır halk içinde duymadığım şarkılar. Kendimi ayrılmaz bir şekilde evimde , müzik kültürümü paylaşan insanlarla çevrili hissettim – hayatımın çoğunu kaçırarak geçirdiğim bir kültür.
Geçen hafta sonu Melbourne’deki Rod Laver Arena’da Midnight Oil’i tekrar gördüm. Aynı adı taşıyan bir albümü destekleyen “Resist” turlarının ortasındalar. Haziran’da, son olacaklarını söyledikleri ABD turuna çıkacaklar ve Rod Laver’ın neredeyse 15.000 sandalyesinden çok daha küçük mekanlarda oynayacaklar. Keşke onları daha samimi bir ortamda görebilseydim, ama bu dostluk duygusunu, her şarkıya eşlik eden büyük bir kalabalığın hissini telafi edeceğinden emin değilim.
Rod Laver’da açılış grubu, Avustralya’da istikrarlı bir şekilde yükselen ve uluslararası alanda da tanınan, vahşi, marşlı bir pop-punk grubu olan Amyl and the Sniffers’dı. Amy Taylor, Chrissie Hynde, Mick Jagger ve Johnny Rotten’ın bir karışımı gibi, uzun sarı kefali ve alaycı, çalkantılı sahne maskaralıkları ve bir parça Gwen Stefani’nin baş şarkıcısı olarak bir güç. O ve grubu aynı zamanda özür dilemeden Avustralyalı, kalın aksanı parlıyor, barlar ve chip shoplar hakkındaki sözleri ve daha evrensel konular hakkında. Merak ettim, Amerikalı bir izleyici kitlesine ulaşamayacak kadar Avustralyalılar mı? Bu ne anlama geliyor?
Avustralya, elbette, onu denizaşırı ülkelerde büyük yapan müzikten payına düşenden fazlasını aldı. AC/DC, INXS, Iggy Azalea, Kylie Minogue, Tame Impala, The Bee Gees… liste uzayıp gidebilir. Yine de burada Avustralya’da kesinlikle ikonik olan bazı müzisyenler ABD’de
hiçbir zaman tam anlamıyla başarılı olamadılar. ABD’deki Billboard listelerinde 2 numaraya ulaşan Dream It’s Over”, bu şarkıya aşina olan birçok Amerikalı, grubun Avustralya’da büyük bir başarı için müzik üretmeye devam ettiğini bilmese de.
Nick Cave (kuşkusuz, 1980’den beri Avustralya’da yaşamamış), her yıl katlanarak büyüyen dünya çapında büyük bir tarikata sahip. Ancak düzenli olarak (ve sadece biraz doğru bir şekilde) Avustralya’nın Bob Dylan’ı olarak tanımlanan Paul Kelly, ABD pazarında düzenli olarak tur atmasına rağmen hiçbir zaman büyük bir yer edinemedi. “Young Einstein” filminin müziklerinde yer alan 1988 şarkısı “Dumb Things”, en başarılı uluslararası hitiydi.
Paul Kelly’nin Amerika’da yaklaşık bir düzine kez, genellikle küçük mekanlarda oynadığını gördüm. Evde arenaları kolayca doldurabiliyorken bunu neden yaptığını merak ediyorum. Belki de yakınlık deneyimi, izleyici için olduğu kadar onun için de büyülüdür – ve bu büyülü, yürek parçalayıcı, büyüleyicidir. Benim için çok şey ifade eden bu yoğun Avustralyalı şarkıcıyı dinleyerek Avustralyalı ruhumdan bir şeyler anlayabileceklerini umarak Amerikalı arkadaşlarımı ve ailemi şovlarına getirdim.
Genellikle anlamazlar. Neden böyle olduğunu onlarca yıldır yüksek sesle merak ettim. Ağabeyim en şiirsel yanıtı verdi: “Paul Kelly’yi dinlemek, çalılarda yalnız olduğunuzda sizi yakalayan ürkütücü duyguyla aynı şekilde Avustralyalı. Birine bundan bahsetmeyi deneyin – bunu deneyimlemedikçe, burada yaşamadıkça anlamayacaklar.”
Daha basit bir teorim var, Amerikalılar ve Avustralyalıların samimiyetle genellikle çok farklı ilişkileri var. Kelly’nin şarkıları genellikle güzel bir şekilde ciddidir – çok az alay vardır ve ara sıra göz kırpmaları o kadar kurudur ki Avustralyalı olmayanlar onları tamamen gözden kaçırabilir. Amerikan pop kültüründe samimiyet, özellikle rock ‘n’ roll’un çok havalı dünyasında, güvensizlikle muamele görme eğilimindedir.
Şu anda Avustralya müziğinde gerçekten özel bir şeyler olduğuna inanıyorum, özellikle punk ve noise rock arenalarında ve umarım Amyl ve the Sniffers gibi gruplar ve şu anki takıntım Tropical F*** Storm (bazen TFS olarak da bilinir), dünya çapında bir izleyici kitlesine ulaşacaktır. (Cidden, müziğinizi yüksek sesle ve biraz uyumsuz ama tamamen melodik seviyorsanız, her iki gruba da göz atmalısınız – TFS bu yıl ABD’yi de geziyor.)
Dünya, çok sayıda harika Avustralya eylemini kaçırdı , hemen hemen her türde, Pasifik’teki sıçramayı asla başaramayan sanatçılar. Tanrıçaya şükürler olsun ki, şarkıya eşlik etmek, büyüklüklerinin keyfini çıkarmak için evdeyim.
Şimdi işte bu haftanın hikayeleri:
Avustralya ve Yeni Zelanda
Çin’in başlıca uluslararası yayıncısı CGTN için iş haberleri sunucusu olan Cheng Lei . Kredi… Avustralya Dışişleri ve Ticaret Bakanlığı, Agence France-Presse aracılığıyla — Getty Images
Ukraynalı askerler Perşembe günü Kiev’in eteklerinde bir ailenin nehri geçmesine yardım ediyor. Kredi… Ronaldo Schemidt/Agence France-Presse — Getty Images
Bu e-postayı beğendiniz mi? Arkadaşlarınıza iletin (biraz yeni bir bakış açısı kullanabilirler, değil mi?) ve buradan kaydolabileceklerini bildirin.
Eylül 2017’de Avustralya’ya dönüşümü takip eden günlerde, yaklaşık 30 yıl Amerika Birleşik Devletleri’nde yaşadıktan sonra, eski bir lise arkadaşım beni onunla birlikte Midnight Oil’i görmeye davet etti. Sidney Myer Müzik Kasesi. Neredeyse osmozla gençken bir Oils hayranıydım: En iyi arkadaşım onlara takıntılıydı ve üvey babam, onların içinden çıktıkları aynı 70’lerin sonlarında Avustralya punk sahnesinin bir parçasıydı.
Bowl’a bir şaşkınlık içinde geldim, bunca yıl sonra Melbourne’de evimde olmanın uhrevi bir şoku. Gösteri heyecan vericiydi: Grubun solisti Peter Garrett, otuz yıl önce onları aynı yerde gördüğümde sahip olduğu enerjiyle aynı enerjiye sahipti (Garrett gruptan uzun bir süre ara vermiş ve bu süre zarfında federal bir politikacı olmuştu). Etrafımdaki binlerce ses “Güç ve Tutku” gibi marşlara eşlik etmek için yükselirken, kalabalığın üzerine yumuşak bir sonbahar yağmuru yağdı – yıllardır halk içinde duymadığım şarkılar. Kendimi ayrılmaz bir şekilde evimde , müzik kültürümü paylaşan insanlarla çevrili hissettim – hayatımın çoğunu kaçırarak geçirdiğim bir kültür.
Geçen hafta sonu Melbourne’deki Rod Laver Arena’da Midnight Oil’i tekrar gördüm. Aynı adı taşıyan bir albümü destekleyen “Resist” turlarının ortasındalar. Haziran’da, son olacaklarını söyledikleri ABD turuna çıkacaklar ve Rod Laver’ın neredeyse 15.000 sandalyesinden çok daha küçük mekanlarda oynayacaklar. Keşke onları daha samimi bir ortamda görebilseydim, ama bu dostluk duygusunu, her şarkıya eşlik eden büyük bir kalabalığın hissini telafi edeceğinden emin değilim.
Rod Laver’da açılış grubu, Avustralya’da istikrarlı bir şekilde yükselen ve uluslararası alanda da tanınan, vahşi, marşlı bir pop-punk grubu olan Amyl and the Sniffers’dı. Amy Taylor, Chrissie Hynde, Mick Jagger ve Johnny Rotten’ın bir karışımı gibi, uzun sarı kefali ve alaycı, çalkantılı sahne maskaralıkları ve bir parça Gwen Stefani’nin baş şarkıcısı olarak bir güç. O ve grubu aynı zamanda özür dilemeden Avustralyalı, kalın aksanı parlıyor, barlar ve chip shoplar hakkındaki sözleri ve daha evrensel konular hakkında. Merak ettim, Amerikalı bir izleyici kitlesine ulaşamayacak kadar Avustralyalılar mı? Bu ne anlama geliyor?
Avustralya, elbette, onu denizaşırı ülkelerde büyük yapan müzikten payına düşenden fazlasını aldı. AC/DC, INXS, Iggy Azalea, Kylie Minogue, Tame Impala, The Bee Gees… liste uzayıp gidebilir. Yine de burada Avustralya’da kesinlikle ikonik olan bazı müzisyenler ABD’de
hiçbir zaman tam anlamıyla başarılı olamadılar. ABD’deki Billboard listelerinde 2 numaraya ulaşan Dream It’s Over”, bu şarkıya aşina olan birçok Amerikalı, grubun Avustralya’da büyük bir başarı için müzik üretmeye devam ettiğini bilmese de.
Nick Cave (kuşkusuz, 1980’den beri Avustralya’da yaşamamış), her yıl katlanarak büyüyen dünya çapında büyük bir tarikata sahip. Ancak düzenli olarak (ve sadece biraz doğru bir şekilde) Avustralya’nın Bob Dylan’ı olarak tanımlanan Paul Kelly, ABD pazarında düzenli olarak tur atmasına rağmen hiçbir zaman büyük bir yer edinemedi. “Young Einstein” filminin müziklerinde yer alan 1988 şarkısı “Dumb Things”, en başarılı uluslararası hitiydi.
Paul Kelly’nin Amerika’da yaklaşık bir düzine kez, genellikle küçük mekanlarda oynadığını gördüm. Evde arenaları kolayca doldurabiliyorken bunu neden yaptığını merak ediyorum. Belki de yakınlık deneyimi, izleyici için olduğu kadar onun için de büyülüdür – ve bu büyülü, yürek parçalayıcı, büyüleyicidir. Benim için çok şey ifade eden bu yoğun Avustralyalı şarkıcıyı dinleyerek Avustralyalı ruhumdan bir şeyler anlayabileceklerini umarak Amerikalı arkadaşlarımı ve ailemi şovlarına getirdim.
Genellikle anlamazlar. Neden böyle olduğunu onlarca yıldır yüksek sesle merak ettim. Ağabeyim en şiirsel yanıtı verdi: “Paul Kelly’yi dinlemek, çalılarda yalnız olduğunuzda sizi yakalayan ürkütücü duyguyla aynı şekilde Avustralyalı. Birine bundan bahsetmeyi deneyin – bunu deneyimlemedikçe, burada yaşamadıkça anlamayacaklar.”
Daha basit bir teorim var, Amerikalılar ve Avustralyalıların samimiyetle genellikle çok farklı ilişkileri var. Kelly’nin şarkıları genellikle güzel bir şekilde ciddidir – çok az alay vardır ve ara sıra göz kırpmaları o kadar kurudur ki Avustralyalı olmayanlar onları tamamen gözden kaçırabilir. Amerikan pop kültüründe samimiyet, özellikle rock ‘n’ roll’un çok havalı dünyasında, güvensizlikle muamele görme eğilimindedir.
Şu anda Avustralya müziğinde gerçekten özel bir şeyler olduğuna inanıyorum, özellikle punk ve noise rock arenalarında ve umarım Amyl ve the Sniffers gibi gruplar ve şu anki takıntım Tropical F*** Storm (bazen TFS olarak da bilinir), dünya çapında bir izleyici kitlesine ulaşacaktır. (Cidden, müziğinizi yüksek sesle ve biraz uyumsuz ama tamamen melodik seviyorsanız, her iki gruba da göz atmalısınız – TFS bu yıl ABD’yi de geziyor.)
Dünya, çok sayıda harika Avustralya eylemini kaçırdı , hemen hemen her türde, Pasifik’teki sıçramayı asla başaramayan sanatçılar. Tanrıçaya şükürler olsun ki, şarkıya eşlik etmek, büyüklüklerinin keyfini çıkarmak için evdeyim.
Şimdi işte bu haftanın hikayeleri:
Avustralya ve Yeni Zelanda
Çin’in başlıca uluslararası yayıncısı CGTN için iş haberleri sunucusu olan Cheng Lei . Kredi… Avustralya Dışişleri ve Ticaret Bakanlığı, Agence France-Presse aracılığıyla — Getty Images
Çin Medyası için Çalışan Avustralyalı Gazeteci Pekin’de Yargılanıyor. Eski bir CGTN sunucusu olan Cheng Lei, 2020’de tutuklandı. Çinli yetkililer onu devlet sırlarını ifşa etmekle suçladılar, ancak hiçbir ayrıntı vermediler.
Avustralya NBA Point Guard Boru Hattı Oldu. NBA Global Academy, geçen yılki draftta altıncı sıradan seçilen Josh Giddey de dahil olmak üzere elit genç pasörleri eğitme konusunda bir itibar geliştirdi.
Hillsong, Bir Zamanlar Christian Cool’un Lideriydi, Amerika’da Ayakta Kaldı. Liderinin istifası da dahil olmak üzere bir dizi krizin ortasında, evanjelik güç merkezi sadece birkaç hafta içinde Amerikan kiliselerinin yarısından fazlasını dağıttı.
‘Başa Çıkamaz’: Avustralya’nın Büyük Bariyer Resifi 6. Toplu Ağartma Olayını Yaşıyor. Bu yıl rahatsız edici bir ilki sunuyor: La Niña’nın bir yılında kitlesel ağartma. Korkunç dönüm noktası, iklim değişikliği ve sera gazı emisyonlarının devam eden tehdidine işaret ediyor.
Ukraynalı askerler Perşembe günü Kiev’in eteklerinde bir ailenin nehri geçmesine yardım ediyor. Kredi… Ronaldo Schemidt/Agence France-Presse — Getty Images
Ukrayna Savaşı Altıncı Haftaya Girerken Rusya’dan Daha Karışık Sinyaller
Pek çok Genç Duygusal ve Fiziksel Rapor Ediyor Kilitleme Sırasında Kötüye Kullanım. Pandemi sırasında gençlerin ruh sağlığına ilişkin yeni veriler, birçokları için ev yaşamının iş kaybı, açlık ve hatta şiddet gibi stres kaynaklarıyla dolu olduğunu gösteriyor.
Beyaz Saray Fotoğraflarını Çekti. Trump Kâr Almak İçin Hareket Etti. Eski Beyaz Saray fotoğrafçısı, Trump fotoğraflarından oluşan bir kitap yayınlamayı planladı. Eski başkanın başka planları vardı.
Küreselleşme Çöktüğünde Olanlar İşte. Çin’deki bir fabrikadan Amerika Birleşik Devletleri’ndeki bir depoya giden bir nakliye konteynerinin hikayesi, bela tarafından tüketilen küresel bir tedarik zincirinin yayının izini sürüyor.
Bu e-postayı beğendiniz mi? Arkadaşlarınıza iletin (biraz yeni bir bakış açısı kullanabilirler, değil mi?) ve buradan kaydolabileceklerini bildirin.